خوبی و توقع

امروز عاشورا هست و من به دنبال خوشیم.

چطوری ....

در هیاهوی روزمرگی

در تنفر غرق میشوم.

دست و پا میزنم

دلم عجب درد دارد.

دفنش میکنم.

تا آرامش یابم.

خوش خیالم.

بی دل

این مسیر از تاریکیست به ظلمات.

هر آدمی یه موقع وا میده... نه اینکه همه اش محیط هولش میده. خودش دیگه نمیتونه متفاوت بودن تحمل کنه. ایا گناه آخرین سربازی با وجود دیدن فداکاری تمام دوستانش باز شمشیرش رو بنداز پایین قابل بخششه؟

دارم وا میرم ... چیزی که در پس سالها من رو من کرد داره آب میشه. دردی تا مغز استخوان روحم را پاره پاره میکنه.

کاش یکی که قبولش داشتم بهم میگفتم که چشمه؟

درد نابودیه؟ یا درد یک تولد؟

نمیدانم چرا همیشه با خودم در جنگم. جنگی میان خون و آتش. مگر جنگ بی قربانی میشه؟

باران میبارید

او با ذوق میان باران میدوید

و دستان کوچکش را میگشود.

و قطرات را در کف دستهای مهربانش جمع میکرد.

و بر سرم میان تنگ آب می ریخت.

چقدر زندان بانم دوستداشتنی ومهربان است.

دلتنگ دریایم اما لبخند عجیبش مرا محسور این تنگ میکند.

مجازات ماهی عاشق اینست!

تیر نگاهش ما را خوش تر است.

سوز وصالش ما را خوش تر است.

در میان برزخ وصل و فراقش، کین عجب

غمزه ی ناز نگاهش ما را خوش تر است.

پیچک مشکین زلفش سالهاست

میکشد در بند، ما را خوش تر است. "م.س"

من به آمار زنده زمین مشکوکم

گرچه پیش تر مرده ام.

ولی هر صبح در جلوی آینه

منتظرم تا قبل به خاک سپردنم.

بیایی و زنده ام کنی.

روبروی آینه هستم ولی هرچه مینگرم تو رو نمیبینم.

اگه روزی

آمدی در آینه و نبودم

بدان کوله بار بسته ام تا بجویمت

با همان کوله بار سفرت

بیا در پی ام

کسی نمیداند شاید در راه مانده ام و مسیر گم کرده.

خوشحال میشوم ببینمت و ببویمت و بگویمت ...